پرده اول: آذر 1376، شهر مارسی فرانسه، سالن استادیوم ولودروم ، مراسم قرعه کشی جام جهانی 1998. ایران بعد از بیست سال و برای اولین بار در دوران انقلاب اسلامی به جام جهانی صعود کرده ومسئولین دولت و فدراسیون منتظرند رقبایشان را بشناسند تا برای کار فرهنگی برنامه بچینند اما از این همه پیامبر جرجیس نصیبشان شد: همگروهی با آمریکا!!
دولت محمد خاتمی که کمتر از صد روز است روی کار آمده از اظهار نظر شتابزده پرهیز میکنند و سیاست سکوت در پیش میگیرد؛ احتمالا جهت جلوگیری از هزینه تراشی برای نظام.
مراسم قرعه‌کشی جام جهانی 1998 فرانسه در ورزشگاه استاده ولودروم شهر مارسی در تاریخ 4 دسامبر سال 1997
پرده دوم: خرداد 1377 یک شب قبل از بازی با آمریکا. مسئولین همچنان ساکت هستند. دیگر سیاست سکوت‌شان خیلی طولانی شده! بنظر میرسد طرح و برنامه ای برای بازی با آمریکا ندارند. مخصوصا برای سکوهای تماشاگران.
در جلسه هماهنگی قبل از مسابقه اعلام میشود که چون ایران در رده بندی فیفا رتبه پایین تری از آمریکا دارد، طبق قانون فیفا، بازیکنان ایران در مراسم شروع بازی باید بسمت آمریکایی ها بروند و دست بدهند. خبر به تهران میرسد. چند ساعت قبل از شروع بازی، پاسخ تهران به مسئولین تیم ملی در استادیوم ژرلان شهر لیون مخابره میشود: هیچ بازیکن ایرانی نباید بسمت آمریکایی‌ها برود.
اصرار مقامات فیفا، تهران را ملزم به رعایت پروتکل ها نمیکند. یکی از نمایندگان فیفا پیشنهاد ویژه‌ای دارد: سالهاست که دو کشور روابط دوستانه‌ای ندارند، فوتبال پیام آور صلح است، بهتر است بازیکنان دو تیم بعد از اتمام سرود ملی، همزمان به طرف یکدیگر حرکت کنند و یک عکس تیمی دسته جمعی بیندازند. پیشنهاد تایید میشود. خب گویا به خیر گذشت.
عکس تاریخی بازیکنان ایران و آمریکا. بازیکنان دو تیم بجای رعایت تشریفات مرسوم فیفا، در کنار هم عکس تیمی گرفتند!
پرده سوم: بازیکنان ایران کپ کرده‌اند! آمریکایی ها که اکثرا در لیگ انگلیس توپ میزنند، تفکر حرفه‌ای تری دارند و راحت تر بازی میکنند. دو بار به تیر زده اند و دو سه باری هم عابدزاده دروازه را نجات داده. مسئولین-که برنامه‌ای برای سکوها ندارند- غرق در استرس بازی هستند که ناگهان اتفاق عجیبی میافتد.
تعداد قابل توجهی از هوادارانی که در ضلع شمال شرقی استادیوم نشسته‌اند لباسهایشان را درمیاورند تا تیشرت‌های متحد الشکل‌شان را نمایش دهند. لباس هایی با عکس مسعود و مریم رجوی. یک کار فرهنگی بر علیه ایران! مسئولینی که هیچ طرح و ایده فرهنگی و سیاسی برای این بازی نداشتند هاج و واج مشغول تماشای مجاهدین خلق هستند.
منافقینی که حتی محل نشستن‌شان را هم طوری انتخاب کرده‌اند که روبروی دوربین باشند. بکگراند تصاویر بسته عابدزاده، اعضای مجاهدین خلق هستند! حمیدرضا آصفی(سفیر وقت ایران در فرانسه) بلافاصله با مسئولین پخش و کارگردان مسلبقه وارد مذاکره میشود و از آنها میخواهد که تصاویر بسته مجاهدین خلق را پخش نکنند. پلن بعدی مجاهدین این است که با شروع نیمه به داخل زمین هجوم بیاورند و با نیمه تمام گذاشتن بازی، از طریق دوربین های مستقر در زمین، پیام شان را به دنیا مخابره کنند.
مسئولین برگزاری بازی متوجه میشوند و از پلیس کمک میخواهند. بدستور رئیس جمهور فرانسه، برای اولین بار در طول مسابقات، نیروهای نظامی با اسلحه ژ3 و سگ های ژرمن وارد استادیوم میشوند و تا پایان مسابقه و خروج کامل اعضای سازمان، روبروی جایگاهشان و در حالت آماده باش مستقر میشوند.
بکگراند تصاویر بسته عابدزاده، اعضای مجاهدین خلق هستند!
پرده چهارم: سال 2018 تهران، دفتر نهاد نمایندگی رهبری در امورد دانشجویان خارج از کشور. 20 سال از وقایع ورزشگاه نانت گذشته است. تیم ملی به جام جهانی روسیه صعود کرده و مسئولین فدراسیون بعد از تجربه ناموفق حضور بازیگران و سلبریتی ها در جام جهانی قبلی(برزیل) به این نتیجه رسیده اند که باید کار فرهنگی را با چهره های فرهنگی و دانشجویی انجام دهند.
نزدیکان مهدی تاج با حضور در دفتر نهاد نمایندگی دانشجویان ایرانی خارج از کشور و بحث و تبادل نظر با اعضای نهاد، تصمیماتی درباره نحوه حمایت از دانشجویان ایرانی شاغل به تحصیل در دانشگاه های روسیه و آذربایجان و ارمنستان میگیرند و تصمیماتی اتخاذ میکنند. نتیجه این تصمیمات تا حد زیادی رضایت بخش است.
در جام جهانی روسیه پرچم و نمادهای جمهوری اسلامی ایران بیش از دوره های قبلی نمود پیدا میکند و فرصت چندانی برای عرض اندام ضد انقلاب بوجود نمیاید. تصمیم خوبی که البته با بیست سال اختلاف نسبت به منافقین، متوجه آن شدیم! کمی دیر است اما بهتر از هیچی است.
با همفکری نهاد و فدراسیون، در جام جهانی 2018 پرچم و نمادهای ایران بیش از دوره های قبلی نمود پیدا میکند و فرصت چندانی برای عرض اندام ضدانقلاب بوجود نمیاید
پرده آخر: تهران، همین الان! جام جهانی 2022 در آستانه شروع شدن است. وضعیت کشور و البته دانشگاه ها ملتهب است. روزی نیست که رسانه های ضد انقلای برنامه خاصی برای هدایت اعتراض‌ها نداشته باشند.
سیاست وزارت ورزش، وزارت فرهنگ و وزارت خارجه در قبال جام جهانی، یادآور سیاست دولت اول خاتمی است: سکوت محض. فدراسیون نشین‌ها همان اعضای فدراسیون جام جهانی قبلی هستند اما این مهدی تاج انگار نسخه دوم محسن صفایی فراهانی است.
ساکت، خیلی ساکت! گویا قرار است این بار هم هاج و واج شاهد هنرنمایی دشمنان نظام باشیم. اما این دفعه فقط مجاهدین نیستند؛ سلطنت طلب، تجزیه طلب، کومله، طرفداران علینژاد و اسماعیلیون هم هستند، برای رسانه هم روی دوربین فیفا هم حساب نمیکنند، بی‌بی‌سی و اینترنشنال و صدای آمریکا و دویچه ووله و امثالهم را دارند.
اینستاگرام که در تسخیر تفکراتشان است! البته که مسئولین صدا و سیما هم بیکار ننشسته اند؛مثلا فعلا عادل را حذف کرده اند و میثاقی را ساخته اند، گزارشگر بازی ایران-آمریکای 1998 را برای ایران-آمریکای این دوره هم انتخاب کرده اند و احتمالا تنها دغدغه شان هم این است که چطور در طول بازی با تبلیغات ستاره مربع شان روی مغز بیننده رژه بروند. خلاصه که فعلا ماییم و شب سرد و بیم موج و گردابی چنین هائل…
با گذشت 24 سال از بازی ایران و آمریکا در جام جهانی 98، انتخاب صدا و سیما برای گزارش بازی ایران و آمریکا باز هم جواد خیابانی است! یک دورنمای کامل از وضعیت پرورش استعداد و میدان دادن به نخبگان در صدا و سیما
